Се почна на ново. Со нови солзи, со нова брутална реалност. Само јас незнаев како да реагирам. Стоев загубена, додека минатото ме влечеше на своја страна, а иднината од мене упорно бараше нешто. Бараше да и се предадам, душава со секоја емоција во неа да и ја дадам за да ја раскине на најситни парчиња. А јас ја чував како најскапиот кинески порцелан. Се надевав на подобро, на светлост, на смеа. Добив само темнина, темнина во која можам да се изгубам а во секој агол да најдам некој свој страв. Страв кој би ме утешил, страв кој само би го погледнала, и би се насмевнала. Зошто? Бидејќи веќе ништо неможе да ме исплаши, станав отпорна на стравот, на љубовта, на среќата и на се друго што ме правеше човек. Станав само пречка во сопствената иднина, и спомен во сопственото минато.