Ноќва...

Тишина, ја сечат болните крикови. Кучињата виат, за својот живот молат. Знам дека ќе се ослободат од нив, но со капката здрав разум кој го немам ги подржувам. Кучињата, не тие кретени. „Вијте пријатели мои, касајте ги. Нека ги боли,исто колку што не боли и нас.“
Не им давајте мир, одмаздете се, и за мене. Одмазтете се за вашата крв и за мојот разум. Поради нив јас сум луда, поради нив вие сте мртви. А зошто? За да се среќни, ете затоа. За да нема некој секоја ноќ да им лае, и за да нема некој кој ќе им ја плесне вистината во лице. А ние тоа го правевме. И сега молчиме, ја претрпуваме оваа тортура молчејќи. Молчиме ние проклети клетници. А не се простивме, не си рековме збогум. Не е важно, за неколку мигови ќе се сретнеме, незнам каде но знам дека ќе сме заедно. Ќе лутаме ноќва заедно, за последен пат. Вие на момент ќе се ослободите, јас ќе ја повикам последната капка здрав разум и ќе лутаме. Мирната, длабока, темна ноќ ќе се вознемири од нашите завивања. Тишината нема да царува вечерва. Една ноќ, само една ноќ, светот ќе биде во наши раце. И ќе се плашат. Од вас, од мене. Нека, нека се плашат, доволно се плашевме ние од следниот здив, од тоа дали ќе го вдишиме. Ноќва нема страв, таа е наша. И ќе молчи, ви ветувам. Сепак, таа ни даде утеха, таа не разбираше кога ни беше најтешко. Вие во нејзина прегратка плачевте, исто и јас. Таа пријатели ќе не спаси. Молчете, и слушајте ја, таа нешто ќе ни каже... последен збор пред целосно да се загубиме...

Се вратив, и истата сум. Не се менувам јас. Можеби само малку чувства додадов, па во студените декемвриски ноќи, ќе седнам и ќе пишувам. И нема да се жалам пред никого, само листот мојата болка ќе ја знае. Добро, можеби и тишината, таа ги прима моите врисоци. Можеби и мракот, тој ги крие моите солзи. Знам, тие нема да ме издадат, ќе ме кријат, се додека не дојде утрото. Е тогаш нема кој да ме крие, но нека, ќе се преправам, се до следната ноќ...

Шетаат осамените волци, ја сечат тишината. Шетам и јас со нив, ко да ќе ме разберат. Не можат, и тие се ко мене не смеат да се жалат. Се плашат можеби, јас се плашам, се плашам дека некој ќе ја открие кралицата. Дека некој ќе помисли дека во неа има чувства. Нема верувајте ми, убаво знам дека нема. Оти во тоа срце нема место за емоција, таа не чувствува таа нема спомени...

Ќе те чекам

Чекам, но дали вреди. Не, го знам тоа, не се враќаш, ако не мораш. Јас секогаш ќе те чекам. Нема да се вратиш, и пак ќе ти кажам, не ми е гајле, ќе останам седната на старото дрво, ќе го ставам парчето сирење со лебот купен од пекарата на чичко Стојан, ќе те чекам, чекај ме и ти. Заедно ќе остариме, одвоени но секогаш заедно. Јас ќе живеам со твоите спомени, ти не се еќавај на мене те молам. Осрави ме да патам и да те чекам под тоа дрво, да го вкусам секој наш спомен, неважно дали тажен или убав, а може да биде и лажен. Како секој сон застанат во мојата глава и спомен останат во срцето. Чекај ме, ќе те чекам...

Сега

Тажна сум,
загубена во ходниците на душата.
На почеток,
на уште еден почеток
од мизеријата живот.
Сега знам,
колку е тешко да се живее
катаден изчекувајќи ја смртта.
Сега знам
како е да се биде
војник без оружје.

Сега го слушам
ноќниот плач,
и животинските крици
оттргнати од душата.

Сега
ги слушам сопствените крици,
безгласни,
безначајни.

Се врати.

Се врати ледената кралица. Иста каква што беше отсекогаш. Но овој пат поразлична, поледена. Свесна за реалноста, можеби премногу. Сега е посилна од кога и да било. Сега секоја емоција во неа е мртва, закопана со земјата на болката. Таа е мртва, таа која се бореше за сопствените чувства е мртва, и сега молчи. На крај мораше вака да биде. Кралицата научи дека емоциите не се покажуваат, не се доволно вредни за да се искажат. И најважно, научи да верува во сопствената сила.

Среќна сум

Среќна сум, на мој начин. Среќна сум со мирот што го добив, со својата осаменост. Не ми недостасува никој, едноставно ми е добро сама. Мир, тоа ми требаше, мир кој сепак ќе ми биде одземен. Ако, доволни ми се само овие неколку дена мир и повторно ќе можам да се вратам на веќе омразената рутина. Сепак сега се е рамно, нема бранови. Сепак нешто игра под она мало задоволство, некое мало пламенче, мала тежина, сосема непотребна. Пробувам да ја отфрлам, ама не оди. Можеби и не сакам да ја отфрлам таа тежина, ах можеби. Само таа тежина ме држи на земја, не ме остава да се заборавам во дождливото есенско небо. ах колку ги сакам овие утра, замаглени, исполнети со тежина, се чини дека ја носат маката која го оптеретува целиот свет. Тие се најдобар лек. Ах, среќна сум, за првпат и не за долго.
Но сепак, среќна сум...

Тоа си ти

Почнав да ти пишувам... После цел ден фрустрација и бес го завршив своето писмо. Но наеднаш се сетив која сум, наеднаш изрипа разумот, наеднаш дојде ледената. Ах, колку ја мразам, ме уништи, ме натера да се вратам во реалноста. Ти, ти стана мал, се вратив јас, ледена, прибрана, разумна. Тебе те снема, дојдоа заклетвите што ги дадов пред многу години, дојде желбата за одмазда. Се слушнаа нечии тешки чекори, и повторно се прибрав. Ко да немаше знак од мојот испад, не се ни познаваше дека бев на работ на лудилото, дека играв со секој зрак од лудилото. Се сетив, лед, прибраност и безчуствителност. Тоа те сочинува тебе ледена кралице. Стани, биди храбра и не дозволувај некој да ги забележи твоите емоции.

Збогум...

Те боли ли срцето, девојко од лед? Плачеш ли девојко без солзи? Умираш ли вечен виновнику, те стигна ли конечно казната? А зошто си виновна? За сопственото страдање, сопствените избори, односно за она што јас го избрав. Виновна си поради тоа што те осудив на несреќа, на смрт продолжена низ целиот живот. Извини... Се каам, признавам. Можев и подобро, Можев да бидам посреќна, можеше да не постоиш. Знам, сега не вреди, ни да се каам, ни да плачам, сега е најдобро да те препуштам на сопствената судбина. Биди сречна, кралице на ледот. Заборави ме, забораи ја онаа што ти донесе несреќа. Збогум...

Само така ќе се спасиш...

Кралице... Умираш ли? Умираш ли сама како куче, без никој да те оплака, без никој да пушти солза за тебе? Посакуваш ли да го ватиш времето? Посакуваш ли да живееш барем уште еден ден, и тој ден да се покажеш во вистинско светло? Знам дека посакуваш, сети се јас знам се. Јас знам за твоите падови, се сеавам на твојот плач, само јас знам дека ти не беше толку ладна, само јас знам дека ти чувствуваше. Јас знам дека ти плачеше. Јас ја создадов твојата фасада, јас те направив ледена кралица. Знам колку ме мразиш, не грижи се, сега ќе умреме и двете, можеби. Не драга моја, сепак нема да умреш, сепак ќе страдаш обидувајќи се да ја тргнеш маската. Ледена кралице, очекувај ја смртта, моли се што побргу да дојде, само така ќе се спасиш.

Живеј со тоа

За момент помислив дека имам шанса за среќа, потоа повторно се навратив на сопствената монотонија.повторно се вратив во леденото царство. Ме чекаше престолот, обвиен во болка и страдања, повеќето предизвикани од мене. На момент сакав да мислам дека можам да се оттргнам од сево ова, можам да бидам јас. Потоа реалноста ме ошамари. "Сама го избра ова, ти си виновна, прифати го тоа! Помири се." Истото секој ден. Колку многу би сакала среќа, љубов.
Ах, што се јас би дала за да имам барем еден ден среќа, разбирање. Жалам, за пропуштената среќа. Ах, што ми требаше таа сталоженост? Можев да бидам избувлива и среќна. Можев да живеам обвиткана во среќа и радост, можев да се радувам на животот. Но не, го избрав потешкиот пат, мислејќи си дека ќе успеам и ќе бидам среќна со својот успех. Успеав, станав ледена кралица, сега... Сега ништо, сега живеј со тоа.

Старата јас

Убаво е да се биде старата јас, барем однадвор. Убаво е барем на момент да не се биде вкочанет, да не се функционира според потребите на светот. Тие моменти траат кратко, и се губат во заборавот. Некоја секунда е успеам да сочувам, но и таа бледее кога ќе дојдат тешките моменти, кога повторно ќе дојде време за госпоѓица Совршена, за оној проклет дел, поради кој едвај чекам да дојде ноќта, горко да си заплачам и да ја почнам сопствената жалопојка, да уживам во сопствената меланхолија. Но сепак порано не бев ваква, тоа беа убави години, години во кои можев да се шегувам со искрена смеа во срцето, без болка да ми ги распара градите, и без солзи да ми ги навлажнат очите. Таа стара јас, онаа насмеана девојка, она среќно девојче кое се радуваше на порцеланските кукли, она девојче кое никогаш не беше соочено со смртта, ниту со тешкотиите на животот, тие две ги нема засекогаш. Сега тука е вкочанетата поетеса, чија смеа е загубаена во сивиот блесок на нејзините очи. Сега е тука онаа девојка со вкочанета насмевка, насмевка која ја снемува кога ќе сигне дома во заштитата на сопствените четири ѕида. А другите две се заклучени на исто место со нејзините емоции, таа оддамна им кажа збогум, јас оддамна им кажав збогум.

Нема да те прежалам

Застанав во времето, плашејќи се да продолжам. Останав таму каде што бев среќна а не размислив за тоа колку тоа ќе ме чини. И за жал платив преголема цена за неколку моменти среќа. Понекогаш помислувам дека беа вредни, но сепак, не не за толку малку. За неколку моменти среќа сега сум вечен страдалник. Вечен самотник. Звучам како да се самосожалувам знам, но за жал, мојата болка е неизлечива. Да беше смрт, ќе прежалев, да беше болест ќе се излекував, но моето е спој на најлошото од најлошото, на најболното од најболното. Никогаш нема да те прежалам среќо моја загубено...

ТИ...

Ме уништи,
и онаа малку гордост
што ја имав
ја поништи.

Ме скрши,
незнаејќи колку вреди
моето срце.
Дел по дел
го кршеше.
Се додека не го снема
додека не се заледи
во мразот на бесконечноста.

Знаеше ли колку болеше?
Не ти беше
бездушник,
она што сега јас станав.
Ти беше
сол на мојата пресна рана,
ти беше
она што незнаев да го заборавам,
ти беше
она поради кое
јас во времето останав.

Не можете да ме разберете

Доста ми е од се, ви признавам. Доста ми е од тоа што јас треба да бидам порцеланска кукла, доста ми е од тоа што треба да бидам г-ца совршена. Никој не ме разбира, ете тоа е вистината, иако сите велат дека ме разбираат, запаметете не ме разбирате. Бидејќи тежината која ја носам е само моја и само јас ја сфаќам. Не, никого не обвинувам, знам колку е тешко да се обидуваш некого да разбереш бидејќи јас се обидов да се разберам самата себе, за жал беше неуспешно. Мене може да ме разбере само хартијата.

Да умрам

Ах боли
срцето, душата...
Тишината, тагата.
Спасете ме,
со што да се спасам.
Со што да престанамда тажам,
себеси во оваа фарса
живот наречена
да се лажам.

Оваа фарса
да престанам да ја живеам,
да умрам
па солзите
еднаш за секогаш
да ги замрам.

Ах да умрам
светот од мене да се ослободи
да не тежам,
да не пречам
само да не се обидувам
безкорисно
раните да си ги лечам.

Што ќе изгуби светот
само уште една безкорисна личност
која не вреди
само за тага зборува
срцето си го загорува.

Ја дочекав, дојде ноќта, фрли проклетство врз мене. Денот, не сакам да го дочекам, да живеам, сакам само да умрам. Да не живеам во оваа фарса наречена живот. Се ова е само проклетство, проклета фарса која не завршува со ништо друго, освен со смрт. Фарса, фарса, името на  мојот живот. Не сакам утре да станам, да ги отворам очите, бидејќи само солзи ќе излезат од нив. Не вистински, лажни, како и мојот живот, сепак сега би сакала смртта да ме преземе.

Сакам слобода

Не не терајте ме 

својата болка да ви ја раскажувам.

Зошто ме терате 

колку сум слаба да ви докажувам?

Зошто со плач да се искажувам.

Само оставете ме, 

во својата самотија да царувам,

заборавете ме,

на другите

сетете се.

Само малку мир,

само малку среќа, 

тоа е она што го барам.

Сакам слобода 

сакам со часови 

да се загледувам 

во небесната шир.

Приказната на порцеланската кукла

Приказната на порцеланската кукла. Она што не се раскажува, туку се доживува, бидејќи таа болка мора да се доживее. За да знаеш колку боли да си порцеланска кукла мора да станеш една, ко што станав јас. Мораш да бидеш совршенство за светот кој не би дозволил да бидеш различна. Тоа е проклетство, проклетство на порцеланот, тоа е моето проклетство. Некогаш беше забавно, целиот свет за тебе да исли се најдобро, но не смееш да направиш ништо погрешно, за да не ја изгубиш репутацијата на порцеланска кукла.

Кралица на самовилите на тагата

Болеше, преживеав. Со солзи над болката се издигнав. Поцврста не успеав да станам, само омекнав, и станав плашлива. Она од што се плашев се случи, и ме скрши, на парчиња, кои не се лепеа. Не се лепеа, беа ситни како прав. Самовилски прав, само не прав на оние самовили кои беа добри. Ова беше прав на самовилите не тагата оние кои ме повредија, и оние чии дел станав јас, кралица на самовилите на тагата.

Омраза

Омраза-најболното нешто на светот, она што знае да повреди, многу за жал. Она што никој не сакаше да го почувствува, но се селеше во сечија душа, молчејќи. И тоа предизвикуваше тага, болка и тишина. Велам тишина, тегобна тишина која знаеше да повреди, многу.

На крај успеа

Каде отиде силата, 

кој ја зема?

Зарем не знаеја?

Тоа беше последната капка 

која остана,

во моја одбрана застана.

Мојата сила пресуши,

болката не се исуши, 

со моето срце ко со играчка 

си играше,

и го скрши, 

на крај успеа.

Се скрши на парчиња,

кои едно по едно се изгубија

и моето срце го погубија.

Се прашуваше како да биде силна, одговор не доби. И тоа толку многу ја болеше, но за жал тоа беше суровата вистина. Тоа беше така, светот-суров, полн со болка и тага. И за жал, таа го доби поголемиот дел од тагата во светот, за жал. Или таа така мислеше, дека е најнесреќната личност во светов. Сеедно тоа болеше, таа беше несреќна во поглед на емоциите, таму каде што никој не може да допре, таму каде што никој не можеше де ја утеши, таму каде што беше сама, сама за себе. Да бидеш сам иако си опкружен со луѓе, само ти да си ја знаеш болката. За жал тоа беше тоа што ја повреди и што ја скрши. Тоа за неа беше ко челичен невидлив. На крај сфати, таа болка е всушност нејзиниот живот, за жал.

Животот, нејзиниот непријател

 Болката-нејзина потреба, можеби. Тагата- секојдневие, тажна реалност која дури и на сон беше болна. А нејзината судбина, ах она што не може да се замисли, она што најмногу ја болеше и со кое не можеше да се помири. Но на крај успеа, ги победи и болката и судбината и тагата. Стана челична, за жал животот таква ја направи, животот, нејзиниот непријател.

Четирите ѕида

Тивко си заплака, никој не ја слушна. По што плачеше, не знаеше. Дури и немаше кој да ја утеши, за жал тука беа само моливот и хартијата. И тие болеа, не бидејќи не ја разбираа, само поради тоа што молчеа, не можејќи да и пружат утеха. Толку многу ја болеше тоа, нејзините најдобри пријатели не можеа да и пружат утеха. За жал тоа беше болната вистина, сега никој не можеше да и пружи утеха. Го изгуби највредното, она што најмногу и значеше. Сега единствено тоа ја болеше. На момент не ни поверува, па неа ја болеше срцето, душата она што воопшто и го немаше. Дури и не беше за верување, навистина. Наеднаш посака да се затвори во себе, никој да не ја дознае, никој да не знае дека постои. И успеа во тоа, од ден на ден беше се позатворена, во своите четири ѕида. Бидејќи само тие и пружаа гнездо кое очајно и требаше.
Но ги изгуби и нив, и тие ја мразеа.

Се скрши порцеланот

Порцеланот, се скрши. Или тоа е само лага, која полека би ме вовлекла, во мојот порцелан и таму би ме заробила, засекогаш. Повторно би станала порцеланската кукла, овојпат немајќи шанса барем на миг да бидам вистинска и своја. Морајќи на себе да заборавам, би станала вистинска порцеланска кукла, без чувства. Односно вистинско совршенство. Она што целиот свет би сакал да го види. Тоа станав, само една лага, голема лага.

Сами течат

Солзите сами течат,
печат,
изгорениците не се лечат.

Но веќе не мора,
на болка се навикнав
и на тагата се привикнав.

Но, среќата
се уште ми недостасува
и сппоменот нејзин
не ми достасува.

Не е исто
спомен со вистина
Споменот не можеш да го живееш
ти останува
по вистината солзи да лееш

Зошто

Не, не сакаше да биде популарна, уживаше во својата осаменост. Никој не знаеше зошто. Додека се обидуваа да и се приближат таа се повеќе се оддалечуваше. Зошто? Повторно никој не знаеше. Само едно знаеја-таа си остана таква до крајот.

Слатка тага и прекрасна лага

Заедно беа совршенство, совршена секогаш насмеана двојка. Никој не знаеше што се крие зад тие лица. Тие знаеја, тага и лага. Тага-тој, лага-таа. Слатка тага и прекрасна лага. Одбраа да живеат во нив лажејќи се себе и светот. Така останаа засекогаш

Малку од луѓето се среќни. Ако сте дел од ретките-уживајте во тоа, а ако сте од оние другите-уживајте во својата осаменост.

Совршенство

Плачев, кој примети?
Никој,
едноставно никој.
Никој освен
другата јас,
која не испушти ниту еден глас.

Таа молчеше,
без разлика
колку вистинската јас молеше,
таа молчеше.

Наеднаш си помислив,
јас совршенство создадов.
Таа порцеланска кукла
беше токму таква
како што ја замислив.

Таа-тага,
тој-среќа,
од неа
не се откажа
но сфати
со тагата
живот закажа.

Можете да го следите блогот и на facebook:
https://www.facebook.com/KralicataNaTagata?skip_nax_wizard=true

Не, не брзав. Го имав целото време на светот. Имав време да умрам и да живеам, да се веселам и да тагувам. Но морав нешто да одберам, да бидам кралица на тагата или роб на среќата. Што би одбрале вие на мое место? Среќа знам, истото го направив и јас. Но нешто се сврте наопаку,     и тоа беше крај на мојата среќа. Од весела станав мрачна, почнав да се нарекувам кралица на тагата. Но не кралица, јас станав самата тага и несреќа. И сеуште сум... Кралица на тагата.

Кралицата на тагата, така се нарекуваше, но дали беше достојна за таа титула? Не, таа така велеше. Но сепак си остана кралицата на тагата, титулата која што најмногу ја болеше но сепак најдобро ја опшуваше. Потиштена, сама во срцето, без никој да разбере дека таа постои-така живееше таа. И тоа и се допаѓаше, и се допаѓаше нејзината осаменост. Бидејќи во осаменоста се пронаоѓаше, таму својот мир го наоѓаше. Кога беше сама за себе знаеше да биде своја, осамена и груба. И тоа никој не го гледаше, тоа беше најголемата иронија. Таа на светот сакаше да му ја покаже својата грубост. И кога и да е спремаше да го стори тоа ќе се присетеше дека треба да биде смирена, дека треба да размислува со ладна глава. И ќе останеше смирена, Покажувајќи ја својата порцеланска страна на светот. Кога и да сакаше да биде груба ќе се сетеше на нешто што би ја вратило нејзината порцеланска страна. Така полека, полека нејзината грубост се изгуби во финиот порцелан. Засекогаш...

Таа плачеше

Таа плачеше, беше во најголемата агонија. Никој не ја погледна, беше навикната на тоа. Сите оддамна ја напуштија, иако сите беа околу неа никој всушност и не ја забележуваше. Понекогаш одеше по дождот и киснеше, тоа ја правеше среќна, барем малку, колку што можеше таа да биде среќна. Така беше и тој проклет ден, когда го сретна него, тој што беше проклет за неа. Но го засака, со цело срце и со цела душа. Сепак тој излезе момчето од кое таа се плашеше, дека ќе ја повреди, можеби ненамерно, можеби сакајќи ја. И ја повреди и тоа повеќе од што можеше да го замисли. Но сепак таа му прости иако веќе беше касно за простување. Тој ја заборави, таа него никогаш не. Таа за него беше уште една во низата измамени девојки, тој за неа-најголема љубов.  

 Незнаев зошто плачам

Јас плачев,
незнаев зошто.
Можеби сакав да си го приуштам
луксузот да бидам тажна
и да не морам
да бидам лажна.

Да си приуштам
да бидам вистинска,
а не порцеланска кукла
да бидам своја.
Своја и ничија
да си бидам само моја.

Да не морам
да бидам од фин порцелан,
туку груба,
своја
да можам
тагата да си ја покажам
и болката да си ја искажам.

Која станав? Принцезата на челикот, онаа која нема чувства? Или, или никој, едноставно никој? Никој, еден невидлив никој за кој никој не ни знае дека постои. Ете тоа сум јас. Болката на моето срце за која никој не знае и солзата на моето око која никој не ја гледа. Тоа сум вистинската јас. А лажната? Таа може да се опише со два прости збора- порцеланска кукла. Но за лажната друг пат, сега го имам луксузот да бидам вистинската јас. Онаа која е неважна и за која никој не знае, која и да умре никој нема да знае. Но можеби и веќе е мртва, можеби порцеланската кукла веќе ја задушила. Не, не е мртва, сега сум таа, сега сум затворена во својата болка и во својот видик. Сега не морам да бидам милата девојка, сега можам да бидам груба кон секого без да добијам прекор како треба да бидам културна. Но тажно, тоа никој нема да го види, само јас, вистинската и онаа порцеланската. Сега доста, сега е време за фин порцелан.

Зар не може?

Ах свету,
зошто не ме разбираш?
Ах среќо,
зошто не ме избираш?

Зошто сама ме оставивте
зошто за кралица на тагата
ме поставивте?

Нели ви беа доволни
моите солзи
поради ништо пролеани,
без потреба излеани?

Зар не може
малку среќа,
само малку
да добијам,
таа проклета тага
да ја пробијам?

Ме болеше ли?

Се праша ли некогаш?

Се праша ли некогаш
колку болеше?
Или си замина
и ме остави да тагувам?
Само така
низ нас помина.

Зар не си помисли
дека ќе боли?
Зар не ме замисли
како плачам?

Ти го знаеше тоа
не застана,
да ме утешиш
не остана.