Се вратив, и истата сум. Не се менувам јас. Можеби само малку чувства додадов, па во студените декемвриски ноќи, ќе седнам и ќе пишувам. И нема да се жалам пред никого, само листот мојата болка ќе ја знае. Добро, можеби и тишината, таа ги прима моите врисоци. Можеби и мракот, тој ги крие моите солзи. Знам, тие нема да ме издадат, ќе ме кријат, се додека не дојде утрото. Е тогаш нема кој да ме крие, но нека, ќе се преправам, се до следната ноќ...