Кралицата на тагата, така се нарекуваше, но дали беше достојна за таа титула? Не, таа така велеше. Но сепак си остана кралицата на тагата, титулата која што најмногу ја болеше но сепак најдобро ја опшуваше. Потиштена, сама во срцето, без никој да разбере дека таа постои-така живееше таа. И тоа и се допаѓаше, и се допаѓаше нејзината осаменост. Бидејќи во осаменоста се пронаоѓаше, таму својот мир го наоѓаше. Кога беше сама за себе знаеше да биде своја, осамена и груба. И тоа никој не го гледаше, тоа беше најголемата иронија. Таа на светот сакаше да му ја покаже својата грубост. И кога и да е спремаше да го стори тоа ќе се присетеше дека треба да биде смирена, дека треба да размислува со ладна глава. И ќе останеше смирена, Покажувајќи ја својата порцеланска страна на светот. Кога и да сакаше да биде груба ќе се сетеше на нешто што би ја вратило нејзината порцеланска страна. Така полека, полека нејзината грубост се изгуби во финиот порцелан. Засекогаш...