Четирите ѕида

Тивко си заплака, никој не ја слушна. По што плачеше, не знаеше. Дури и немаше кој да ја утеши, за жал тука беа само моливот и хартијата. И тие болеа, не бидејќи не ја разбираа, само поради тоа што молчеа, не можејќи да и пружат утеха. Толку многу ја болеше тоа, нејзините најдобри пријатели не можеа да и пружат утеха. За жал тоа беше болната вистина, сега никој не можеше да и пружи утеха. Го изгуби највредното, она што најмногу и значеше. Сега единствено тоа ја болеше. На момент не ни поверува, па неа ја болеше срцето, душата она што воопшто и го немаше. Дури и не беше за верување, навистина. Наеднаш посака да се затвори во себе, никој да не ја дознае, никој да не знае дека постои. И успеа во тоа, од ден на ден беше се позатворена, во своите четири ѕида. Бидејќи само тие и пружаа гнездо кое очајно и требаше.
Но ги изгуби и нив, и тие ја мразеа.