За момент помислив дека имам шанса за среќа, потоа повторно се навратив на сопствената монотонија.повторно се вратив во леденото царство. Ме чекаше престолот, обвиен во болка и страдања, повеќето предизвикани од мене. На момент сакав да мислам дека можам да се оттргнам од сево ова, можам да бидам јас. Потоа реалноста ме ошамари. "Сама го избра ова, ти си виновна, прифати го тоа! Помири се." Истото секој ден. Колку многу би сакала среќа, љубов.
Ах, што се јас би дала за да имам барем еден ден среќа, разбирање. Жалам, за пропуштената среќа. Ах, што ми требаше таа сталоженост? Можев да бидам избувлива и среќна. Можев да живеам обвиткана во среќа и радост, можев да се радувам на животот. Но не, го избрав потешкиот пат, мислејќи си дека ќе успеам и ќе бидам среќна со својот успех. Успеав, станав ледена кралица, сега... Сега ништо, сега живеј со тоа.
No comments:
Post a Comment