Среќна сум, на мој начин. Среќна сум со мирот што го добив, со својата осаменост. Не ми недостасува никој, едноставно ми е добро сама. Мир, тоа ми требаше, мир кој сепак ќе ми биде одземен. Ако, доволни ми се само овие неколку дена мир и повторно ќе можам да се вратам на веќе омразената рутина. Сепак сега се е рамно, нема бранови. Сепак нешто игра под она мало задоволство, некое мало пламенче, мала тежина, сосема непотребна. Пробувам да ја отфрлам, ама не оди. Можеби и не сакам да ја отфрлам таа тежина, ах можеби. Само таа тежина ме држи на земја, не ме остава да се заборавам во дождливото есенско небо. ах колку ги сакам овие утра, замаглени, исполнети со тежина, се чини дека ја носат маката која го оптеретува целиот свет. Тие се најдобар лек. Ах, среќна сум, за првпат и не за долго.
Но сепак, среќна сум...
No comments:
Post a Comment